'Muziek die me laat lachen en huilen. En zon. Een reis naar de zomer en inspiratie voor een boek. Zoiets,' antwoordde ik. Mijn man trok een wenkbrauw op en zuchtte. Hij bedoelde een avond uit, een tête-à-tête bij een glas wijn. Nu trekken we naar Antwerpen, gewapend met winterjas en paraplu, al loopt april op z'n einde. Hij neemt mijn hand en leidt me over de Groenplaats, manoeuvrerend met het regenscherm. Die zon kunnen we vergeten.

Bij Da Giovanni krijgen we een tafel in een knusse hoek. Zoals altijd doen de obers alsof ze thuis zijn en zorgen voor mediterrane drukte. Ik vang golfjes Italiaanse muziek op die het rumoer nauwelijks overstijgen. We kiezen onze secundo, klinken met het stel naast ons. Ik vind de missie geslaagd. Mijn man glimlacht geniepig.

We wandelen door oude steegjes en bereiken de Handelsbeurs. Binnen is het warm en licht. Ik kijk naar de werelddelen die op de muren zijn geschilderd. Mijn echtgenoot wijst naar een land in het Europese zuiden. Daar gaan we heen, zegt hij, en overhandigt een programmboekje. Hij installeert me vooraan, haalt twee vinho branco. Maria Emilía is een tengere figuur maar haar stem buigt van krachtig naar ingetogen. Drie gitaren begeleiden haar zang. De haartjes op mijn huid staan overeind.  Fado is het lied van de ziel en van het leven. Maria's stem voert me naar mijn diepste zelf, naar de plek van ideeën en verlangens, naar saudade. Ik knijp in de hand van mijn man en knipoog. Hij glundert, hij heeft de opdracht meesterlijk volbracht.

20 april 2024